डायरी ...

एक माझी कविता(परत एकदा :) )....

सहज बसले की ओळ सुचू लागते
पोटाताले ओठी यायला अन
हाताची पेनाशी गाठ पडायला एकाच वेळ जुळते

दोन ओळी लिहिता लिहिता
दोळ्यान्समोर गतकाळाची
पाने भरभर उलगडु लागतात

विचारांची आफाट रेती
मुठीत काही येत नाही
लिहू लिहू म्हणता म्हणता, एखादे पानही चितारून होत नाही !

एक तिची, एक त्याची, कुठली कालची तर कुठली आजची
अश्या अर्ध्या-एक डझन ओळी जुळतात
कुठेतरी दडून लपून राहिलेल्या सावल्या मग मात्र मला छळतात

दिवस-उजेडी झोपलेल्या वटवाघळांची
आताच फडफड सुरु होते
खोलवरच्या जखमांची खपली निघते, रुधिरासवानां वाट मिळते

कधीच exit घेतलेल्या पात्रांची पुन्हा एकदा entry होते
माज्या सोबतीला फक्त सुनाट प्रेक्षागर उरते...

नकोच आता अगदी असह्य, मन स्वतहशिच म्हणते
पाने फिकट, जुनाट अशी डायरी कुठुन्शी हाती लागते

पानेच फिकट झालेली, सन्दर्भ अजूनही ठाशीव असतात
अश्रुंचे वजन झेलायला मात्र तीच समर्थ असतात...

-Nile